آئین مستان

هر چه بهتر تنت از دور که پیدا می شد

بیشتر قامت من در غم تو تا می شد

تو خودت تشنه لب جام شهادت بودی

ور نه خاک از نظر لطف تو دریا می شد

هیبت حیدریت تا که کنار من بود

 زنده پیش نظرت جلوه ی مولا می شد

وقت بر لشکر دشمن زدنت می دیدم 

 که دهان ها همه از حیرت تو وا می شد

خیز از جا که دو تا دست تو را آوردم

کاش می شد علمت باز سر پا می شد

کاش می شد که علمدار حرم می ماندی

 اصلا ای کاش کسی جای تو سقا می شد

تا که خواندیم برادر به خودم گفتم کاش 

  زودتر دیده ی تو زائر زهرا می شد

از کرامات قد و قامتت امروز این بود

   تیرها هر چه که آمد به تنت جا می شد

چشمت زدند بس که تماشات می کنن

این نیزه ها که چشم مرا مات می کنن

ای قد بلندتر از همه نیزه دارها

حال به خنده مراعات می کنن

محراب ابروان تو با پشت من شکست

بنگر حرم چگونه مناجات می کنن

افتاده لرزه بر بدن دختران من

نامحرمان که صحبت سوغات می کنن

دلدار قد رشید اباالفضل مرتضی

جاری ترین امید اباالفضل مرتضی

با بودنت همیشه به قلب حسین بود

هر غصه ناپدید اباالفضل مرتضی

آغاز رفتن تو و زینب پس از حسین

غیر از بلا ندید اباالفضل مرتضی

چندین هزار تیر به سویت روانه شد

زخمی ترین شهید اباالفضل مرتضی

تو غرق خون و زینب خسته در اضطراب

فریاد می کشید اباالفضل مرتضی

آمد کنار نعش شریفت حسین و گفت

دیگر قدم خمید اباالفضل مرتضی

در حیرتم چگونه در این معرکه عدو

دست تو را برید اباالفضل مرتضی

آواز العطش ز دل خیمه ها به تو

آیا نمی رسید اباالفضل مرتضی

آقا خمیده آمد و خسته عمود را

از خیمه ات کشید اباالفضل مرتضی

وقتی به خاک مثل قدت خیمه اوفتاد

رنگ همه پرید اباالفضل مرتضی

طفلی به ناله گفت به صحرای بی کسی

انی اناالغریب اباالفضل مرتضی

بر ساق عرش حضرت زهرا نوشته است

والاترین شهید اباالفضل مرتضی

جان همه فدای تو سردار علقمه

بر ما نگاه مرحمتی جان فاطمه

میون خاک خونی تو ای ماه جوونم

مثل موهات پریشونم

آروم آروم میزارم من

صورت رو صورت ماهت

دعا کن جون بدم اینجا

میاد بابا به همراهت

بی تو دنیا، علی اکبر

چه دلگیره، علی اکبر

دلم آروم، علی اکبر

نمیگیره، علی اکبر

صدای گریه هامو همه لشکر شنیدن

به اشک من می خندیدن

ببین ای گل قد بابا

زیر بار غمت تا شد

مثل جسم پر از خونت

دل من ارباً اربا شد

جون من، علی اکبر

گل لیلا، علی اکبر

ببین خونه، علی اکبر

دل بابا، علی اکبر

به لب هات آب میریزه، دو دست آسمونی

دیگه تشنه نمیمونی

تو آب خواستی ولی بابا

به جز اشکش نداشت آبی

بمیرم من با کتم تشنه میخوابی

دیگه بابا، علی اکبر

نداره غم، علی اکبر

به بالینت، علی اکبر

میاد جدم، علی اکبر

ترسم پر کشد زتن

از غمت جوان من

مرغ جانم

بر خیز از آن گلو

پیش من اذان بگو

ای جوانم

چنان ز آتش داغ تو شعله ور شده ام

که شعله می وزد از آه مختصر شده ام

شبیه آتش خوابیده زیر خاکستر

هزار شعله بگیرم که بی پسر شده ام

شکستم از غم پهلو شکسته در طفلی

ولی کنار تن تو شکسته تر شده ام

نفس بکش نفسم بند آمده پسرم

گناه من فقط این است که پدر شده ام

ببین که ضربه داغت به استخوان خورده

ببین ز دست غمت دست بر کمر شده ام

مگر که عمه بیاید به یاری پدرت

وگر نه من که کنار تو محتضر شده ام

چنان شدی که ز ترس جدا جدا شدنت

از اینکه دست زنم بر تو بر حضر شده ام

ناگهان قلب حرم وا شد و یک مرد جوان

مثل تیری که رها می‌شود از دست کمان

خسته از ماندن و آماده‌ی رفتن شده بود

بعد یک عمر رها از قفس تن شده بود

مست از کام پدر بود و لبش سوخته بود

مست می‌آمد و رخساره برافروخته بود

روح او از همه دل کنده، به او دل بسته

بر تنش دست یدالله حمایل بسته

بی‌خود از خود، به خدا با دل و جان می‌آمد

زیر شمشیر غمش رقص ‌کنان می‌آمد

یا علی گفت که بر پا بکند محشر را

آمده باز هم از جا بکند خیبر را

آمد، آمد به تماشا بکشد دیدن را

معنی جمله ‌ی در پوست نگنجیدن را

بی امان دور خدا مرد جوان می‌ چرخید

زیر پایش همه‌ ی کون و مکان می ‌چرخید

بارها از دل شب یک تنه بیرون آمد

رفت از میسره از میمنه بیرون آمد

آن طرف محو تماشای علی حضرت ماه

گفت: لا حول و لا قوة إلّا بالله

بدر هاشمیون، میر حیدریون

مهر فاطمیون

آمد از خیمه بیرون

قد بالا کمال علوی

ماه رعنا جمال علوی

از بر بابا اکبر لیلا

مهلاً مهلا اکبر لیلا

کوه عشق وفا

روح خون خدا

شور کرب و بلا

نور چشمان لیلا

گیسوی تو شب تار حرم

تشنه کام شرر بار حرم

منتظر تو سینه ی صحرا

مهلاً مهلا اکبر لیلا

از بر بابا اکبر لیلا

مهلاً مهلا اکبر لیلا